Rybocice

Wieś rozciąga się na średniej wielkości płaskowyżu, którego zbocze w tym miejscu łagodnie opada w kierunku niziny Odry. Historyczne nazwy wzniesień, położonych na północ od wsi to: Wzgórza Czyżykowe (Zeisigberge), Wzgórza krzaczaste lub Bukowe (Büschenberge) oraz dębczak lub dębianki (Dübbenzberge). Nazwa miejscowości wskazuję być może na jej korzenne słowiańskie. 21 maja 1311 roku margrabia Waldemar przekazał klasztorowi w Neuzelle niemiecką osadę o powierzchni 50 łanów wraz z majątkiem sołtysa i jednym młynem. W 1437 roku magistrat miasta Frankfurt nabył Rybocice, a w 1588 roku dokupił do tego dwa położone po sąsiedzku gospodarstwa chłopskie, których wielkość i znaczenie dorównywały posiadłości rycerskiej, zakładając tu folwark. Kościół w Rybocicach pochodził prawdopodobnie już czasu, gdy obszar ten należał do klasztoru z Neuzelle. Kościół ten oraz inne nieruchomości zostały zniszczone przez wojska rosyjskie w następstwie bitwy pod Kurowicami w roku 1759, a następnie odbudowane w zmienionej formie przed rokiem 1775.

Już w latach 1535-1571 frakfurcki magistrat eksploatował w Rybocicach fabrykę papieru napędzaną wodą. W 1595 roku fabrykę tę z trzema biegami, położoną niedaleko od wsi „w przyjemnej okolicy na Ilanką”, oddano wraz z 35 małymi morgami gruntu w wieczystą dzierżawę. Powstanie fabryki było bezpośrednio związane ze wzrostem ilości książek drukowanych w uniwersyteckim Frankfurcie. W 1759 roku fabryka uległa spaleniu, a po odbudowie ponownie oddano ją w dzierżawę. W związku z rozwoje sukiennictwa we Frankfurcie w XVI wieku, w Rybocicach powstał folusz (blicharz sukna), napędzany wodami Ilanki, wybudowany najpóźniej w 1551 roku.

W końcu XVI wieku istniał jeszcze inny młyn – młyn miedzi, dzierżawiony przez kowala miedzi.
Rybocice były, nie tylko ze względu na posiadane młyny, jednym z najbardziej intratnych majątków Frankfurtu. Jeszcze w 1840 roku urząd skarbowy otrzymywał około 34000 talarów rocznie z tytułu dzierżawy swoich nieruchomości.

W Rybocicach oprócz wójta lennego, było 17 chłopów całkowicie uwłaszczonych, 18 całkowicie uwłaszczonych kmieciów, 18 budników, 9 komorników, kuźnia i gospodarstwo leśne o powierzchni ponad 3188 morgów raz wymienione już młyny. W 66 gospodarstwach domowych żuło 400 mieszkańców. Ponadto do Rybocic należała gospoda „Pod Prochownią”, powiązana z ekspozyturę poczty i leząca nieco na uboczu, przy tzw. kolei kamiennej z Frankfurtu do Krosna. Nazwa tej popularnej gospody wskazuje na wcześniejsze istnienie w tym miejscu młyna prochowego.
Spis ludności z 1939 roku wskazuję wyraźny wzrost liczby mieszkańców do 856 osób, co było być może wynikiem osiedlenia się tu ludności pochodzenia niemieckiego po powrocie z terenów Polski i Związku Radzieckiego. Wieś dysponuje wówczas obszarem o wielkości 1229,7 ha oraz bogatym majątkiem leśnym.

Spośród dawnych wsi skarbowych Frankfurtu Rybocice w największym stopniu zachowały swój pierwotny charakter. Przetrwał do dziś plac – nawsie, które rozciąga się wzdłuż krawędzi brzegu Ilanki oraz położony w jego najwyższym miejscu kościół z otaczającym go cmentarzem.
Od wschodniego krańca nawsia rozgałęzia się zabudowana odnoga uliczna, widoczna już na mapie z 1844 roku jako nowsze poszerzenie drogi i już wtedy zabudowana po obu stronach. Prawdopodobnie osiedlała się tu służba, która po zniesieniu pracy pańszczyźnianej potrzebna była do pracy w folwarku zlokalizowanym na północnym wschód od mostu przez Ilankę.

Droga wiejska przecinająca nawsie, zaprojektowana na częściowo jako aleja lipowa, posiadała brukową nawierzchnię, obok biegły trakty dla furmanek konnych. Istniejące tu zagrody chłopskie, zabudowane z trzech stron, odradzone są od ulicy skromnymi płotami ze sztachet, stojących na ceglanych podmurówkach. Bramy z kutego żelaza zawieszone są na ceglanych słupach. Reprezentacyjne budynki mieszkalne to przykład typowych form zabudowy, powszechnych w końcu XIX wieku. Wyraźnie odróżniające się od nich skromniejsze domy Budników i kmieciów.
Na północno-wschodnim krańcu wsi zachowały się zabudowania byłego folwarku, z mocno przekształconym domem dzierżawcy i podłużnymi budynkami stajennymi.