Kunice

Nazwa miejscowości wskazuję na pierwotnie słowiańską osadę. Jako wieś niemiecka Kunitz (Kunice) wzmiankowana jest po raz pierwszy w liście żelaznym księcia Leszka Krakowskiego z maja 1282 roku. W 1373 roku magistrat Frankfurtu nabywa te wieś jako lenno.

Podczas Wojny Trzydziestoletniej wieś zostaje splądrowana i całkowicie spalona przez ciągnące przezeń wojska szwedzkie.

W roku 1809 był w Kunicach wójt lenny, 13 chłopów uwłaszczonych, 9 kmieciów uwłaszczonych połowicznie, 20 budników, 9 ubogich chłopów bezrolnych, 1 kołodziej, 1 kuźnia oraz 1 gospodarstwo leśne z ponad 1564 morgami lasu. Miejscowość posiadała 60 gospodarstw domowych z łącznie 354 mieszkańcami. Spis ludności z 1939 roku dokumentuje wyraźny wzrost liczby ludności w Kunicach, co prawdopodobnie było wynikiem osiedlenia się tu optantów z terenów, które po I wojnie światowej znalazły się w granicach Polski. Spis ten wykazał 895 mieszkańców i 261 gospodarstw domowych.

Kunice robią dziś wrażenie olbrzymiego terenu bez stałej wiejskiej struktury, co jest prawdopodobnie wynikiem rozległych zniszczeń w końcowce II wojny światowej. Dopiero bliższy ogląd pozwala zauważyć straszne połączenia drogowe i szosy. Znaczna ilość ceglanych stodół, po części nawet wystawnych, potwierdza istnienia wielu zagród, których zabudowa nie zachował się. Oprócz przystani promu liniowego, uruchomionego na początku XX wieku, który już w 1937 roku został zakwalifikowany jako techniczny zabytek kultury, zachowała się zagroda zamożnego chłopa (gospoda) z XIX wieku. Duża część istniejących zagród wykazuje charakter typowy dla gospodarstw osadniczych z lat ok. 1920 i 1930.