Pławidło
Za zalążek wsi Pławidło uważany jest tzw. Folwark Łąkowy, zlokalizowany ok. 9 km północ od Słubic, tuż nad Odrą. Nizinny krajobraz rozciąga się tu na przestrzeni ok. 7 km, pomiędzy Lebus i tzw. „reitweińską ostrogą”, leżącymi po stronie zachodniej a wzgórzami, położonymi po wschodniej stronie rzeki.
Mapa z 1844 roku przedstawia w miejscu późniejszego gospodarstwa dworskiego zagrodę zabudowaną z czterech stron; obok widać kolejną zagrodę, zabudowaną z trzech stron. Pierwsza z nich stanowi prawdopodobnie zaczątek późniejszego fol-warku. Wskazuje na to również pierwotny przebieg dróg, tj. droga w kierunku wschód-zachód wiodąca do czterech stodół na tzw. „kępie wydrowej” (Otterwerder) lub droga w kierunku północ-południe, łącząca osadę z „lubuskimi owczarniami”. W podręczniku topograficzno-statystycznym z 1864 roku Folwark Łęgowy lub Łąkowy, posiadający cztery budynki mieszkalne, wyszczególniony jest jako folwark należący do urzędu w Lubuszu.
Mieszkało w nim 43 mieszkańców. Określenia „cztery stodoły” oraz „nowa stodoła” odnoszą się do za¬gród, należących do Folwarku Łęgowego. Dane staty¬styczne z 1864 roku potwierdzają istnienie tu trzech budynków mieszkalnych, zamieszkanych przez łącznie 43 mieszkańców. Folwark Łąkowy należał do kościoła znajdującego się na zachodnim brzegu Odry – w Le¬bus.
Jesienią 1918 roku frankfurcki przewodniczący okręgu regencyjnego w stanie spoczynku – von Schwc-rin oraz radca stanu – F. Otto jako przewodniczący rady nadzorczej i dyrektor naczelny spółki ziemskiej „Własna Skiba” przekazali protestanckie¬mu pastorowi Immanuelowi Winklerowi dawny fol¬wark, określony jako „MajątekTirpitz”. Winkler, reprezentujący niemieckich kolonistów z południowej Rosji, którzy wrócili do Niemiec po Re¬wolucji Październikowej i po I wojnie światowej, nabył dla nich ziemię do zasiedlenia. W latach 1919 – 1921 na ziemi byłego Folwarku Łęgowego powstały zagro¬dy dla 35 rodzin. Aby poprawić komunikację z nową kolonią rozbudowano drogę i przedłużono ją w kierun¬ku południowym aż do Frankfurtu.
Dawny dwór majątku Pławidło leży na końcu dro¬gi dojazdowej, rozbudowanej ok. 1920 roku, biegnącej w linii prostej z Frankfurtu. Krzyżuje się ona przed majątkiem z krótką poprzeczną drogą. Jej wschodni odcinek stanowił do niedawna dojazd do PGR, któ¬ry do ok. 1989/90 r. korzystał z budynku dworu jako z biurowca.
Dwór ten, w swych zrębach zawierający zapew¬ne dawny budynek mieszkalno-biurowy folwarku z połowy XLX wieku, posiada szeroki front i jest całkowicie pod-piwniczony. Zwieńczony jest dachem naczółkowym, opartym na ściance kolankowej. W roku 1920 został rozbudowany o dwukondygnacyjny środkowy trakt poprzeczny, zaznaczający się w kondygnacji dachowej w formie dużych facjat, przekrytych łamanymi dacha¬mi. Przed trakt ten wysunięte są półokrągłe zewnętrzne schody, które być może wychodziły na otwarte niegdyś loggie. Wystrój elewacji, tj. dawne podziały w tyn¬ku, pozostają dziś nieczytelne. Nie zachowały się też należące do dworu budynki gospodarskie.
